부산대학교 도서관

Giriş: Hemodiyaliz hastaları COVID-19'u ağır geçirmeye yatkın olduklarından, bu hastaların uygun şekilde aşılanmaları büyük önem taşımaktadır. Ne var ki, hemodiyaliz hastalarında genel olarak aşı yanıtları zayıftır ve uzun sureli koruma için stratejiler geliştirilmelidir. Amaç: Bu çalışmada SARS-CoV-2 enfeksiyonuna karşı aşılanan hemodiyaliz hastalarındaki antikor düzeyi değişimlerinin altı aylık bir süredeki değişimlerinin analiz edilmesi ve inaktif aşı ile mRNA aşılarının etkinliklerinin karşılaştırılması amaçlanmıştır. Yöntemler: İlk doz SARS-CoV-2 aşılamaları takiben, 85 hemodiyaliz hastası altı ay boyunca takip edilmiştir. Hümoral immün yanıtın ne kadar kalıcı olduğu inaktif veya mRNA aşısı yapılan hastalar arasında ve ayrıca rapel doz yapılan ve yaplmayan hastalar arasında karşılaştırılmıştır. SARS-CoV-2 antikor seviyeleri, virüsün spike glikoproteininin reseptör-bağlayan kısmına karşı gelişen IgG antikorlarını ölçen bir ticari kitle ölçülmüştür. Bulgular: İlk doz aşılamalarla elden edilen seropozitifliğin 6 ay içinde ciddi bir şekilde düştüğü görülmüştür. Altıncı ayın sonunda, rapel doz yapılmış olanların yapılmamış olanlara göre hem antikor titrelerinin (sırasıyla 1120,8 ± 983,3 AU/mL vs 313,3 ± 435,3 AU/mL; p<0,001) hem de seropozitiflik oranlarının (%88 vs %65) anlamlı olarak daha yüksek olduğu saptanmıştır. mRNA aşısı olanlar için altıncı ayın sonunda %81,8 olan seropozitiflik, inaktif aşı olanlar için %50'ye kadar düşmektedir. İlk aşılama sırasında veya üçüncü doz olarak mRNA aşısı yapılanlarda %88,4'lük seropozitiflik muhafaza edilebilmiş olup, bu oran sadece inaktif aşı olanlara göre anlamlı olarak daha yüksektir. (p=0,013). Sonuç: SARS-CoV-2 aşılarıyla elde edilen hümoral immün yanıt hemodiyaliz hastalarında kalıcı değildir ve rapel dozların planlanması geciktirilmemelidir. mRNA aşılarının immünojenitesi inaktif aşılardan daha yüksektir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]