부산대학교 도서관

Wprowadzenie: Niewydolność serca (HF) jest stanem zwiększonej gotowości zakrzepowej, z często współwystępującą dysfunkcją nerek. Jednak dotąd nie wykazano związku zaburzeń w obrębie biomarkerów zakrzepowych z postępującym zespołem sercowo-nerkowym. Cel pracy: Ocena związku biomarkerów zakrzepowych z upośledzeniem funkcji nerek u chorych z niewydolnością serca. Materiał i metody: Biomarkery zakrzepowe, takie jak kompleksy trombina-antytrombina III, tkankowy aktywator plazminogenu, czynnik von Willenbranda (vWF), rozpuszczalna trombomodulina (sTM), fragmenty protrombiny (F1 + F2) oraz białko C, zostały ocenione u 36 chorych z niewydolnością serca nieleczonych przeciwzakrzepowo oraz u 19 zdrowych ochotników w grupie kontrolnej, dobranej pod względem wieku i płci. Wyniki: Pacjenci z niewydolnością serca w porównaniu z grupą kontrolną mieli niższą aktywność białka C (p = 0,04), ale wyższe stężenia vWF (p < 0,001) i graniczną istotność dla sTM (p = 0,07). Hemoglobina (p < 0,001) oraz przesączanie kłębuszkowe (eGFR) (p = 0,004) były niższe w grupie z HF, podczas gdy INR (p < 0,001), NT-proBNP (p < 0.001) i asymetryczna dimetyloarginina (ADMA) (p < 0,001) były wyższe. Większość parametrów echokardiograficznych różniła się pomiędzy grupami. Spośród biomarkerów zakrzepowych, sTM (r = -0,66; p < 0,001) i vWF (r = -0,41; p =0,002) były związane z eGFR. Większość parametrów echokardiograficznych i parametrów laboratoryjnych także miała związek z eGFR. Po podzieleniu wszystkich zmiennych w 5 kategorii: badania laboratoryjne, parametry echokardiograficzne, parametry reaktywności naczyniowej, parametry hemodynamiczne i biomarkery zakrzepowe, regresja liniowa wielu zmiennych wykazała, że to biomarkery zakrzepowe były najbardziej związane z eGFR (r2 = 0,48, p < 0,001). Wnioski: W badanej populacji zaburzenia w obrębie biomarkerów zakrzepowych były najmocniej związane z upośledzoną funkcją nerek, niezależnie od pozostałych badanych parametrów. [ABSTRACT FROM AUTHOR]