부산대학교 도서관

Amaç: Yorgunluk, diabetes mellitusta sık rastlanan bir semptomdur. Bu çalışmanın amacı diyabetik hastalarda yorgunluğa sebep olabilecek faktörlerin belirlenmesi ve insülin kullanımının yorgunluk üzerine olan etkisinin değerlendirilmesidir. Gereç ve Yöntemler: Bu kesitsel çalışmada, Ekim 2017-Ocak 2018 tarihleri arasında İstanbul Üniversitesi Cerrahpaşa-Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Diyabet Polikliniğinde takip edilen 100 diyabet hastası ve 42 sağlıklı kontrol değerlendirilmiştir. Hastaların demografik ve hastalık özelliklerinin yanı sıra Yorgunluk Etki Ölçeği (YEÖ), Yorgunluk Şiddet Ölçeği (YŞÖ), Beck Depresyon Envanteri (BDE), hayat kalitesi ölçeği (SF-36), Epworth Uykululuk Ölçeği (EUÖ) ve Pittsburgh Uyku Kalitesi Ölçeği (PUKÖ) anketleri değerlendirilmiştir. Bulgular: Çalışmada değerlendirilen 100 diyabetik hastanın (Tip 1/Tip 2: 29/71) ve 42 sağlıklı gönüllünün yaşları (47,6±14,8 ve 45,7±14,1 yıl; p=0.47) ve beden kitle indeksleri (26,6±4,1 ve 25,3±3,5 kg/m²; p=0,08) benzerdi. Diyabet grubunda kontrol grubuna göre toplam YEÖ (p=0,05), psikolojik YEÖ alt grubu (p=0,04) ve SF-36 skorları daha kötü saptandı. Diyabet grubu insülin kullanımına göre 2'ye bölündüğünde, EUÖ ve PUKÖ skorları her 3 grupta benzer iken, tüm YEÖ parametreleri (toplam p=0,005; kognitif p=0,007, fiziksel p=0,01, psikolojik p=0,009) ve BDR skoru (p=0,05) insülin kullanan grupta, kullanmayanlar ve kontrol grubuna göre daha kötü saptandı. Yorgunluk ve insülin kullanımı ilişkisi, glisemik kontrol ve diyabet süresinden bağımsız, ancak BDE'den etkilenmekteydi (p=0,001). Sonuç: Diyabetli bireylerde insülin kullanımı yorgunluğa sebep olmakta ve bu etki diyabet tipinden bağımsız olarak depresif durumdan etkilenmektedir. İnsülin tedavisi başlangıcında psikoterapötik yaklaşımlar uygun olabilir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]