부산대학교 도서관

Amaç: Son yıllarda ergenlerde kronik sağlık sorunu sıklığının arttığı tespit edilmiştir. Ergenlerin bu durum ile başa çıkmaya çalışırken yaşam memnuniyetinin de etkileneceği düşünülmüştür. Çalışmamızda kronik sağlık sorunu olan ve olmayan ergenlerin yaşam kalitesi ve öz-yeterlilik durumlarının karşılaştırılması amaçlanmıştır. Yöntemler: Araştırma 778 kişinin katıldığı lise öğrencileri ile yapılmıştır. Öğrencilere demografik sorularla birlikte "Son 6 ay, ya da daha uzun süre doktor takibinde olmanızı gerektiren ve/veya devamlı ilaç (hap, iğne, ağızdan veya burundan hava uygulaması gibi) kullanmanızı gerektiren bir sağlık sorununuz var mı? (varsa lütfen hastalığın adını yazınız)" sorusu yöneltilmiştir. Bu soruya birden fazla cevap verebilecekleri belirtilmiştir. Sorunun devamında "Pediyatrik Yaşam Kalitesi Ölçeği" ve "Çocuklar İçin Öz-Yeterlilik Ölçeği"ni doldurmaları istenmiştir. Bulgular: Öğrenciler tarafından belirtilen tüm hastalıklar kronik sağlık sorunu olarak kabul edilmiştir. Çalışmada verilen cevaplar doğrultusunda öğrencilerin %19,5'inde kronik sağlık sorunu tespit edilmiştir ve yaş ortalaması 16,44±1,10 bulunmuştur. Kronik sağlık sorunu bulunmayan ergenlerin yaş ortalaması ise 16,22±1,10'dir. Kronik sağlık sorunu bulunanlarda toplam yaşam kalitesi (p<0.001) ve okul işlevsellik yaşam kalitesi puanları (p=0.005), istatistiksel olarak anlamlı düşük bulunmuştur. Kronik sağlık sorunu olan ve olmayan ergenlerin öz-yeterlilik ve alt grup puanları arasında anlamlı bir farklılık görülmemiştir (p>0.05). Sonuç: Çalışmamızın sonucunda kronik sağlık sorunu olan ergenlerin yaşam kalitesinin olumsuz etkilendiği görülmüştür. Kronik sağlık sorunu bulunan ergenlerin, okul işlevselliği ile ilgili yaşam kalitesinin düşük olması ise yaşam kalitesinin iyileştirilmesi müdahalesinde okul ile ilişkili faktörlerin (arkadaş, öğretmen ve fiziki yapı) önemini ortaya koymuştur. [ABSTRACT FROM AUTHOR]